3 MAYIS

Dışarıda çöp arabasının sesi.

Saat 21:00, çalışan emekçiler.

Bu akşamın çöp poşeti;

Sigara izmaritleri, boş bir şişe, çürümüş iki patlıcan, bir levrekten arta kalanlar, soğan kabukları..

Benim çöpüm bunlar.

Bitiriyoruz her günü, bitiriyoruz arkamızda bırakarak.

Her yaşadığımız gün aynı neredeyse.

Tüketiyoruz, hiçbir şey yapmadan.

Oysa neler var yapılacak.

Yakında bir bebek doğacak benim kanımdan.

Merhaba diyecek güneşli bir güne.

Heyecan var hepimizde.

İkincisi 4 ay sonra.

İki kez büyük dayı olacağım.

Büyük olduk artık.

Bugün 3 Mayıs, bir yaş daha büyümenin adı.

Aslında koca bir evrenin küçücük bir noktasıyım.

"Bildiğim, hiçbir şey bilmediğimdir".

Yolun yarısı çoktan geçilmiş.

Kendimi hala genç hissediyorum yalanı.

Amca yaşını geçiyorum, 10 sene sonra ilk pandemi günlerinde sokağa çıkma yasağı.

Çok okudum, çok yazdım, çok konuştum..

Neye yaradı bilmiyorum.

Ben oldum demedim.

Sen oldun diyenler üç beş kişi.

Ne olduğumu ben bilmiyorum.

İyi, kötü, çirkin..

Çok güzel günler bıraktım ardımda.

Çok sıkıntılı zamanlar..

Üzdüm, acıttım, sevindirdim.

Bir gün gelecek gideceğim sonsuzluğa.

Ne kalacak arkamda siz göreceksiniz.

Bu akşam kalanları biliyorum.

Sigara izmaritleri, levrek kılçıkları, boş bir şişe, çürümüş iki patlıcan..

Soğan kabukları..

Çöp kamyonu aldı gidiyor.

İz kalmıyor benden sokakta.

Yarın her şey tertemiz, güneş doğacak yeniden yeni güne..