Corona virüsünü yenen kişiler anlattı!
İngiltere Başbakanı Boris Johnson ilk başta yeni tip corona virüsü (Covid-19) hafife almış ve ülkesinin acil önlemler almasına gerek görmediğini, bulaşıcı hastalığı "sürü bağışıklığı" yöntemiyle yeneceklerini duyurmuştu. Johnson bu açıklamasından kısa süre sonra ülkede karantina ilan etmek zorunda kaldı.
Büyük Britanya'da alınan sıkı önlemlere rağmen yeni tip corona virüs (Covid-19) vaka sayısı 30 bine yaklaştı. Şimdiye kadar 2 bin 352 kişi de yaşamını yitirdi. İngiltere'de değişik yaş grubunda üç kişi corona virüse yakalandıktan sonra yaşadıklarını anlattı.
Corona virüsle nasıl mücadele ettiklerini, hastane süreçlerini ve evlerine gelmelerine rağmen hala izolasyon altında yaşamak zorunda kalmalarını açık ve net sözlerle dile getirdiler. Üç deneyim de corona virüsle mücadelede "sosyal mesafe"nin ne kadar önemli olduğunu ortaya koyuyor.
VİRÜSLE KENDİM VE BEBEĞİM İÇİN SAVAŞTIM
İngiltere'nin Kent kentinde yaşayan 39 yaşındaki Karen Mannering dördüncü çocuğuna 6 aylık hamile. Genç kadın martın ikinci haftasında bitmeyen öksürük ve ateşle mücadele etmeye başladı. Doktoru Karen'in evde kalmasının daha güvenli olduğunu belirtti ancak 11 Mart'ta durum değişti.
Karen hastaneye kaldırılış sürecini şu cümlelerle anlatıyor: "999'u aradım. Nefes alamıyordum. Birkaç dakika içerisinde evimize ambülans yanaştı. Nefes almak için savaşıyordum hemen bana oksijen verilmeye başlandı."
Hastanede kendisine Covid-19 teşhisi konulduğunu belirten Karen Mannering her iki ciğerinde iltihap tespit edildiğini ve bir hastane odasında izolasyon altına alındığını ifade etti. "Kimsenin beni görmesine izin verilmiyordu" diyen Karen Mannering, "Çok yalnız ve karanlık zamanlardı. Üç gün yatağa bağlı yaşadım. Tuvalete bile gidemiyordum. Altım temizleniyordu. Nefes almakta zorlandığımda, imdat düğmesine basıyor ve sağlık görevlileri koruyucu elbiselerini giydikten sonra odaya giriyordu. Moral için sürekli ailemle telefon görüşmeleri yapıyordum. Ölüm korkusu yaşıyordum ve ailem en kötüye kendilerini hazırladıklarını belirtiyordu" dedi.
Bütün bunlar yaşanırken, ben ise tek bir nefes almak için savaş veriyordum. Kendim ve bebeğim için savaşıyordum" şeklinde sözlerine devam eden Covid-19 hastası Karen Mannering hastaneden ayrıldığı gün yüzündeki soluk ifadeyi hiçbir zaman unutmayacağını belirtiyor.
Karen Mannering eve gittikten sonra da Covid-19'la mücadelesini şu cümlelerle ifade etti: "Ben ve eşim yüzümüzde maskeler ve arabanın pencereleri açık yola çıktık. Hafif bir rüzgar esiyordu ve birden ufacık şeylere bile minnettar olma duygusu yaşadım."
Karen evine kavuştu ancak hala tek odada ve izole şekilde yaşıyor. Ailenin diğer üyelerine virüsü bulaştırmaktan korkuyor. Gittikçe güçleniyor ancak geçen aydan hala peşini bırakmayan kuru bir öksürük var.
Karen Mannering çalıştığı güzellik salonunda corona virüsle temas ettiğini tahmini ediyor. Ama bundan tam da emin değil. Ailesini de bu virüsten nasıl koruyacağını bilmiyor.
ÇOK KARANLIK GÜNLER GEÇİRDİM
Stewart Boyle corona virüsünü üyesi olduğu koroda birkaç hafta önce kaptığını belirtiyor. 64 yaşındaki Boyle corona virüse yakalanma sürecini şu cümleyle dile getiriyor: "Koroda perşembe günü sosyal mesafemizi korumaya dikkat ettik ancak pazar günkü toplantıya çoğumuz grip benzeri semptomlarla katıldık."
"İlk başlarda hafif seyrediyordu" şeklinde konuşan Stewart Boyle, "Daha sonra merdivenleri çıkarken, yaşlı bir insan gibi derin derin nefes alıp vermeye başladım. Kısa bir süre sonra hareket etmekte zorlandım ya da hiç hareket edemedim. Virüs doğrudan ciğerlerime saldırmıştı ve onunla savaşma kapasitemi elimden almıştı" dedi.
64 yaşındaki Stewart Boyle'un ailesi hastane için 111'i aradı. Boyle hastane ve sonrasında yaşadıklarını ise şöyle dile getiriyor: "Kendimi aniden bir film sahnesindeymişim gibi hissettim. Kırmızı şerit çekilmiş bir bölgeye alınmıştım ve etrafımda test yapan insanlar dolaşıyordu. Benim corona virüslü olduğuma karar verip oksijen vermeye başladılar. Karanlık bir tüneldeymişim gibi hissetmeye başladım ve kendi kendime 'zaman geldi' demeye başladım. Ancak diğer taraftan yaşamak istiyordum. Ciğerlerimde bir cephe savaşı verildiğini ve bütün gücümü oraya yönlendirmem gerektiğini hissediyordum. Solunum desteği, ciğerlerime azıcık nefes aldırdı ve bu virüsle savaş için bana güç verdi. Sağlık çalışanları inanılmazdı ancak onların yapabileceği tek şey virüsle vereceğim savaşta bana yardımcı olmaktı. Onu yenmek için bir aşı ya da ilaç yoktu. Bu savaşı benim vermem gerekiyordu."