Muhterem Nur anlattı: 12 yaşında tecavüze uğradım
Bir dönem sinemanın, sahnelerin yıldızı olan Müslüm Gürses’in eşi Muhterem Nur’un hayatı kitap oldu. Asıl adı Olga olan, bebekken ölüme terkedilen, 12 yaşında tecavüze, 14 yaşında enişte tacizine uğrayan ve kitabın adında yazdığı gibi ‘ömrünce ağlayan’ ancak her zaman dimdik duran bir kadının hikâyesi bu. Muhterem Nur Hürriyet Gazetesi'nden İpek Özbey'e konuştu ve “Artık gerçekler bilinsin” dedi. İşte o röportaj...
Abone ol- Kitabın adı ‘Ömrümce Ağladım’. Sahiden de ömrünüzce
ağlamışsınız. Hayatınızı anlatmaya nasıl karar verdiniz?
Biliyorsunuz, insanlar unutuluyor. Böyle bir kitap yazdığım zaman
belki 20-30 sene sonra arkadan gelenler bizi hatırlar, belki “Bir
Muhterem Nur varmış” der. Yeğenlerim çocuklarına anlatır.
- Çok zor bir hayat yaşamışsınız. Aslında dramınız doğumunuzla
başlıyor. Biz de oradan başlayalım. Nerede doğdunuz, nasıl
doğdunuz, anlatır mısınız?
Ben dünyaya doğmakla hata yapmışım. Veya beni doğuran hata yapmış.
Annem okul zamanında hocasıyla bir arkadaşlık kuruyor. Evli bir
adammış. Ben onun resmini bile görmedim.
- Hiç merak etmediniz mi?
Hayır merak etmedim, çünkü annem 16 yaşında onun yüzünden ölmüş.
Eğer anneme sahip çıksaymış, “Ben evliyim, çocuğum var” diye
doğruyu söyleseymiş annem ölmeyecekmiş. Kim olsa o yaşta âşık olur.
Bir de üstelik hamile kalmış.
- Aileden kimse biliyor mu hamile kaldığını?
Hocası ona yüz çevirince arkadaşına söylemiş hamile olduğunu. Zaman
da geçiyor bir yandan. Arkadaşı da çocuk tabii, herkese söylemiş.
Büyükbabamı Kosova’dan çağırıyorlar, Belgrad’a geliyor.
devamı aşağıda
Bonzai içip 4 kişiyi baltayla öldürdü
Cübbeli Ahmet'in bu fotoğrafı çok konuşuldu
devamı
- Bu arada babanız nerede?
Ortadan kayboluyor. Büyükbabam onun evine gidiyor, karşısına
çocuklu bir kadın çıkıyor. “Eşim yok” diyor. Sonra büyükbabam
annemin yanına gidiyor, onun kolundan tutarak sürüklüyor, evimize
götürüyor. Kimsenin bilmesini istemediği için aşağıdaki şarap
mahzenine kapatıyor, “Doğum yapana kadar burada kalacaksın”
diyor.
- Hamile bir kadını mahzene bırakıyor, öyle
mi?
Evet, düşünün. Camı penceresi olmayan, hava almayan bir yere. O
günden sonra annem Şira, mahzenin soğuğuna mahkûm oluyor.
Ablalarının gizli gizli verdiği yemekler dışında boğazından tek bir
lokma geçmiyor. Altı ayı doldurmak üzereyken sancısı tutuyor.
Çığlıkları mahzeni inletiyor. Evdekiler yılbaşı gecesi olduğu için
sofradalar. Teyzem Şivga şarap alma bahanesiyle kardeşine bakmak
için mahzene iniyor. Annem yerde yatıyor, ben doğuyorum. Ailenin
ebesi Raziye’yi çağırıyorlar. Büyükbabam ona diyor ki, “Al bunu,
karların ortasına bırak”.
- Ölüme mi terk ediyor?
Evet, “Hayvanlar yesin” diyor. O zaman ölseydim hiçbir şey
duymayacaktım, şimdi bin kere ölüyorum, çok şey duyuyorum. Keşke o
zaman ölseydim. Alıyor kadıncağız beni bir Türk camisine götürüyor.
Merdivenin başına bırakıyor ki, namaz kılmaya gelenler görsünler.
Karşı evin bahçesine saklanıp gözlüyor. Ama kimse bakmıyor, kar,
tipi üstümü kaplamış. Kadıncağız yeniden gelip beni alıyor.
- Sonra nereye götürüyor?
Kendi evine. Hiç değilse birkaç gün bakabilir diye. Aklına
Manastır’dan tanıdığı Havva geliyor. Dul bir kadın. Biraz para
karşılığında alıyor beni. Üç aylıkken kaybettiği yavrusunun yerine
koyuyor, seviyor.
- Peki sizin adınızı ne koyuyorlar?
Teyzem, Raziye’ye “Bebeği kime teslim ettiysen söyle, adını ‘Olga’
koysun” diyor.
- Teyzeniz sizi neden yanına almıyor?
Çatışmalı günlerin bitmesini bekliyor. 1938’de göçler başlıyor. İki
teyzem Türkiye’ye doğru yola çıkıyor. Tekirdağ’a geliyorlar. Göç
yolunda tanıştığı iki Türk erkekle evleniyorlar. Ve adları Şevkiye
ile Bedriye oluyor. Ve yoksulluk da başlıyor.
- Oysa Kosova’da başka bir hayatları var değil
mi?
Tabii, büyükbabam çok zengin. Kosova’nın en engin adamı, bana
faydası olmayan bir zenginlik. Kumaş fabrikası varmış. Ama insanlar
tarafından pek sevilmeyen biriymiş. Görseydim keşke onu.
- Sonra…
Sonra o kadın ölüyor. Şevkiye Teyzem beni yanına aldırmaya karar
veriyor. İki yaşındayım. Beni kaçak sokuyorlar Türkiye’ye.
Tekirdağ, sonra da Eyüp Sultan’a geliyoruz. Bu arada ben hiç
konuşmuyorum. 1947’de 7 yaşındayken teyzemin oğlu oluyor, kardeşim
dediğim Mehmet dünyaya geliyor. Sonra kocası ölüyor ve bir süre
sonra “Tek başına bir kadın, hem de gavur! Yalnız kalmasın”
demişler. Bir daha evleniyor.
- Okula başladınız mı?
Evet ama nüfus cüzdanı gerekiyordu. Muhtar hallediyor. 1930’da ölen
Keşanlı Kamber Hasan Kısa’nın adı yazılıyor baba haneme. Adım da
Muhterem oluyor, Muhterem Kısa.
- Sevdiniz mi okulu?
Çok seviyordum. Ama sessiz bir çocuktum. Bana öğrenciler ‘dilsiz’
ya da ‘gavur’ diyordu. Ortaokulda beni herkese karşı koruyan Hakkı
Öğretmen’i çok seviyordum.
- Okulu bitirdiniz mi?
Bitiremedim.
- Neden?
Bir pazar günü teyzemin Rami’de oturan arkadaşına gittik. Bir
gecekondu mahallesiydi. Bir yanı inşaat bölgesiydi. Evin
çocuklarıyla sokakta oynamaya çıktım. Başıma bir kaza geldi. Bütün
aileler çocuklarına dikkat etmeli. Gün oluyor dalıyorlar, çocuklar
dışarıda oynuyor, neredeler, başlarına ne geldi haberleri
olmuyor.
- Sizin başınıza ne geldi?
Saklambaç oynuyorduk. İnşa edilmekte olan duvara yüzümü dönüp
saymaya başladım: “1-2-3…” Bir sessizlik oldu. Yavaşça arkama
döndüm. Karşımda dev gibi bir adam gördüm. Tam bağıracakken, yüzüme
sert bir tokat indirdi. Elleriyle ağzımı kapattı. Ne kadar
çırpınsam da fayda etmedi.
- Tecavüz mü etti?
Henüz 12 yaşındaydım ve evet tecavüze uğradım. Balat hastanesinde
gözümü açtım. Beni gecekonduları için toprak almaya gelen kadınlar
bulmuş. Bir bakıyorlar, iki tane ayak, belden aşağı bir çocuk.
Bayılmışım, herhalde kafamı taşa vurmuşum. Kendime geldiğimde çok
utandım. Okula gidemedim.
- Utandığınız için okulu mu bıraktınız?
Evet, bir gazeteye manşet olmuştum. “Eyüp’te bir kız çocuğuna
tecavüz edildi” diye haberler çıkmıştı. Seviyordum okumayı,
öğretmenlerimi seviyordum ama utanıyordum, bir daha gidemedim.
- Bu ülkede her gün kadınlar tecavüze, tacize uğruyor. Bu
haberleri izlediğinizde ne yaşıyorsunuz?
Hepsine çok üzülüyorum. Tüylerim diken diken oluyor. Bunu yapanlara
en büyük cezanın verilmesini istiyorum. Münevver Karabulut ve
Özgecan cinayetlerine bakın. Çok üzüldüm, dünyanın en güzel
çocukları böyle gidiyor.
- Sizin hayatınıza bu olay nasıl yansıdı?
Herkesten utandım.
- Erkeklerle ilişkinizi etkiledi mi?
Etkilemez mi? Ben erkeklerden nefret ettim. 18 yaşıma kadar bir tek
erkek istemedim ki yanıma yaklaşsın.
- Korktunuz mu?
Hem korktum hem garip geldi. Hiç düşünmedim. İnsanın sonra neyse ki
duyguları değişiyor. Benden epey büyük bir adama karşı zaafım
oldu.
- Memduh Ün’den bahsediyorsunuz?
Evet. Birlikte filmler yaptık.
- Atlamadan gidelim. Tecavüze uğruyorsunuz ama bitmiyor. Bir de
teyzenizin ikinci kocasıyla problem yaşıyorsunuz…
O da çok kötüydü. Çünkü o problem Eyüp Sultan’da başladı. Adam çok
alkol alıyordu. Annem işe gidince bana saldırıyordu. Ama bir şey
yapmadı. Ayıp yerlerini göstermeye başladı. Ben çok
korkuyordum.
- Tecavüzden ne kadar sonra?
13-14 yaşına kadar çok rahatsız etti. Edep yerini gösteriyordu
bana. Çok tedirgindim. Tecavüze kalkıştı ama annem yakaladı ve onu
dışarı attı. O yüzden anneme hayatımı adadım.
- Sonra annenizle birlikte bir hayat mücadelesine
başlıyorsunuz.
Mahallemizde bir Yıldız Abla vardı, sahneye çıkıyordu. Onu
izliyordum. Ne kadar güzel elbisesi varsa ipe asıyor, gösteriş
yapıyordu. “Yıldız abla bunları nereden aldın” diye sorunca “Gel
seni de Beyoğlu’na götüreyim” dedi. O güne kadar gecekondudan ve
Eyüp Sultan’dan başka yere gitmemiştim, rüya gibiydi. Üzerimde okul
önlüğüm vardı, zaten başka giyecek bir şeyim yoktu.
- Etkilendiniz mi?
Evet. Tüm binalar çok yüksek geliyordu.
- Sonra bir daha gittiniz mi?
Tabii. Mahalle ve okul arkadaşım Zeren ile gittik ikinci kez. O gün
hayatım değişecekti.
- Nasıl?
Gazetede ‘artist aranıyor’ ilanını görmüştüm. Otobüse bindik,
gittik. Ağa Cami önünde bir adamla karşılaştık. Bir sağıma bir
soluma baktı, “Çok güzel burnunuz var” dedi. Korktum. Eyvah beni
kaçıracaklar diye düşündüm. Adam dedi ki, “Ben sanatçıyım, senaryom
var”. Ertesi gün giyinip tek başına film şirketine gittim. Ve
filmlerde oynamaya başladım.
- Hayatınıza zamanla Memduh Ün giriyor. Fakat ondan
ayrılmak istiyorsunuz. O da size ‘Şöhretin biter’ diyor,
ayrılmıyorsunuz...
10-11 filminde başrol oynadım, beraber çalıştık. Bana hep akıl
veriyordu, benden ayrılırsan düşersin diye. Ben de korkuyordum.
Fakat bu adam kıskançtı, hırpalıyordu beni. Saçımın içinden
kesiyordu mesela. Benden hırsını öyle alıyordu.
- Neden?
Funda filmini oynadım. Ahmet Mekin’den kıskandı. Kenan Pars’tan
kıskandı. Çok hırpaladı. Yok diz kapağımdan aşağısı açılmış. Yani o
kadar rahatsız ediyordu ki, nefret ediyordum artık. Son filmi
çekeceğiz, “Bu bitsin, ayrılalım” dedim. Baktım kadroda yokum
ertesi gün. “Niye beni çıkardın” dedim. “Fatma’yı alacağız (Girik)”
dedi. “İyi” dedim. Zaten yalnız kalmayı dört gözle bekliyordum.
Ayrıldık.
- Şöhret sizin için çok mu önemliydi?
Şöhretim uçacak diye korkuyordum. Bugünkü kadar kolay da değildi
şöhret olmak. Bizim okulumuz yoktu. Annem para biriktiriyordu.
Mesleğim hem kolay hem zevkliydi. Âşık oldum mesleğime. O bitti mi
ben biterim diye düşünüyordum. Evlenmeyi hiç düşünmedim.
- Ama evlendiniz. Hem de bir aşk evliliği
değildi…
Artist dergisinden Recep Ekicigil, “Evlendin diye dergiye kapak
olursun, çok iyi reklamın olur” diyerek beni evliliğe ikna etti. O
zamanlar sinemada durgunluk var, herkes reklam peşinde. Işın Kaan
Köseoğlu’yla onun yedek subaylık yaptığı Kars’ta evlendik. Ben
meşhurum bu arada, Kars’ta el üstünde karşılandım. Ama yine de
şaşkındım nasıl evlendiğime.
- Karı-koca hayatı yaşadınız mı?
Yok, öyle bir şey yaşamadık. Benim hoşuma gitmeyen varlık budalası
biri. Ama ailesi çok iyiydi. Bu çocuk nasıl böyle küstah çıkmış
bilmiyorum. Durmadan içiyordu. Ben de çocukluğumu hatırlıyor,
içkili eniştemin yaptıkları aklıma geliyordu. Sonra zaten
İstanbul’a film çekimi için geldim, bir daha dönmedim.
- Neden Müslüm Gürses dışında beraber olduğunuz erkekler sizin
sırtınıza bu kadar yük oldu?
Ben çok enayiyim. Merhametli biriyim. İnsan karşımda süklüm püklüm
durunca sevmesem de üzülüyorum. Karşımdaki de kurnaz işte.
- Pişman oldunuz mu?
Hayatımın en büyük yükleriydi.
- Siz hiç mutlu oldunuz mu?
Tabii. Müslüm (Gürses) ile geçen her günüm güzeldi.
- Aslında o da size şiddet gösteriyor.
İçtiğinde evet. Kaburgalarımı kırıyor, saçlarımı eline doluyor. Ama
sonra kendine gelince çok üzülüyordu. “Elim kırılsaydı yapmasaydım”
diyordu. O, “Elim kırılsın” dediğinde benim içim sızlıyordu.
“Olsun” diyordum, “Kafamı gözümü de kırsa ben bunu düzelteceğim!”
Öfkesini, o acı şarkılar eşliğinde içtiği içkinin nedenini
anlıyordum. Müslüm’ün hikâyesi dramatikti. Ben onu
bırakmayacaktım.
- İçkiden nefret ediyorsunuz ama hep karşınıza
çıkıyor.
Nefret ediyordum, çünkü içki bana hep üvey babamı
hatırlatıyordu.
- Zaman her şeyin ilacı oldu mu?
Geride kalanlar benim için pislikti.
- Nasıl bir hayatınız olsun isterdiniz?
Benim düşündüğüm hayat kocamla bulduğum hayattı. Keşke Müslüm ilk
yıllarıma gelseydi, ben onu sahneye de o kadar yormazdım. Ama yazık
ki çok geç zamana tesadüf etti. Yaşı benden çok küçük. Ama benden
büyükmüş gibi çekinirdim. Olgun bir adamdı. Sert görünümlüydü ama
çok merhametliydi.
- Beraber en çok ne yapmayı severdiniz?
Seyahat etmeyi severdik. Çünkü kendimizi buluyorduk. Dilediğim gibi
kocama sarılıp dolaşamıyordum, utanıyordum. Şimdi asla yurtdışına
gidemiyorum. Zaten onun yanına gömülmek için de hiçbir yere
gitmiyorum.